بیوفای باوفا

یِهُو وِل کَردی مَنَه رفتی دویدی باوفا	نَمدانَم چُو شُد زِ مَن یِهو بُریدی باوفا
یه دَفَه از بامِ من جَلدی پریدی باوفا	نَمدانَم بِهِت کی گُفتَس که منِ رسوا بَدَم
رفتی و عشق دِیَه تو برگزیدی باوفا	نَمدانَم چو شد که یه نامَم ندادی تو مَنَه
راستی یه نامه بده ببینم چی دیدی باوفا	مَگَه من غیر وفا با تو چه کردم عزیزم
گیساتَه خواستم بگیرم تو کَشیدی با وفا	آمدم ماچِت کنم چَک تو خواباندی تو گوشِم
آبرومَه رختی تو مردم با پَلیدی با وفا	من، ندارم اما آبرو که دارم تو زندگی
من مثل ذغال ممانَم تو سفیدی باوفا	مِدانَم جور نَمیام من با تو تو کجا و من
خوب پروار شدی بسکی چَریدی باوفا	دور چرخیدِش تو رفتی اون بالا من این پائین
نمدانستم که بالام ندید بدیدی باوفا	آخرش جواب رسواره تو اینجوری دادی
کتاب شیره چفته - رسوای قزوینی