افزایش ظرفیت نقد پذیری

از من خورده می‌گیرند چرا دوستانت را نقد می‌کنی و از آنها خورده می‌گیری. این مسئله را حدود 7 ماه پیش توضیح دادم که چرا باید نقد رادیکال وجود داشته باشد و اصلا یکی از رویه های دور جدید وبلاگ نویسی ام همین بود. همچنین از شما می‌خواهم 10 بار این نوشته رحیم سرکار را بخوانید و 20 بار از روی آن بنویسید که خیلی از چیزهایی که می‌خواستم بگویم در آن گفته شده است.

خلاصه بگویم که ما باید ظرفیت پذیرش نقد را در خودمان ایجاد کنیم. حتی اگر نقدی که به ما می‌شود منصفانه نباشد باز هم آن را بپذیریم و فوقش این است که جوابش را می‌دهیم. اینکار باعث می‌شود که خیلی های دیگر که از روی نا آگاهی همین نقد غیر منصفانه را در قبال ما دارند روشن شوند و سوال و شبهه آنها هم برطرف شود.

بی تعارف بگویم که در وبلاگ من دوست و دشمن فرق نمی‌کند. از من انتظار نداشته باشید بخاطر دوستی که با بعضی هایتان دارم روی حساب رودرواسی و اینجور چیزها، چیزی در موردتان ننویسم. دوستی سرجای خودش است و وبلاگ سر جای خودش. این دو مسئله هریک روی همدیگر تاثیر نمی‌گذارند. مثلا اگر به عیسی صفری، حسین علیجانی، ایسنا و هر کس دیگر چه در مطالبم و چه در لینک هایم خورده می‌گیرم به این معنی نیست که با آنها دشمنم و با کسان دیگر مثل حمید مافی و حدیث قزوین دوستم که به آنها چیزی نمی‌گویم. (همینجا به حمید مافی علی رغم همه دوستی که با او دارم هم می‌گویم که منتظر یک نقد جانانه من در مورد خودش باشد.) مطمئن باشید کسان دیگر هم به این شکل است و اگر اشکالی درباره آنها ببینم می‌گویم. درواقع من به همه آنها علاقمندم که اینگونه در برابرشان حساسم وگرنه اصلا کار به کارشان نداشتم. با همه اینها اگر کسی واقعا نمی‌خواهد چیزی در موردش بنویسم به من بگوید که دیگر کاری به کارش نداشته باشم. خیلی هم صادقانه از همه کسانیکه خود مرا نقد منصفانه و غیر منصفانه می‌کنند تشکر می‌کنم.

به هر حال مهم این است ما تا جائیکه می‌توانیم باید نقد پذیری را در خودمان تمرین کنیم و آن را بالا و بالاتر ببریم. مسیر پیشرفت و تکامل ذهنی و عملی ما از نقد می‌گذرد. شاید لازم باشد در برابر نیروی درونیمان که در مقابل پذیرش نقد دیگران ایستادگی می‌کند به جدال بپردازیم. قبول دارم جدال سختی است اما نتیجه لذت بخشی خواهد داشت.