چه کسی بر NIC نظارت می‌کند؟

چند روزی است که مرکز پژوهشکده دانشهای بنیادی ایران (NIC) که تنها مرکز انحصاری ثبت دامنه های .ir در جهان است سیستم جدید ثبت دامنه‌های خود را راه انداخته و به همه کاربران پیشنهاد داده که در سیستم جدید یک حساب تازه باز کنند و از این به بعد کارهای مربوط به دامنه های خود را با این سیستم انجام دهند. پیشنهادی که در واقع یک نوع اجبار است. چرا که تمام امکانات عملیات بر روی دامنه ها از سیستم قبلی حذف شده و باز کردن حساب جدید در سیستم جدید اجتناب ناپذیر است. بعد که حساب جدید باز شد می‌بایست دامنه های خود را خودتان از سیستم قبلی به سیستم جدید انتقال دهید تا بتوانید از این به بعد با آن کار کنید.

این یک نمونه از هنرهایی است که بیشتر از یک ایرانی بر می‌آید. فرض کنید که یاهو هنگام راه اندازی سیستم جدید ایمیل خود اینکار را می‌کرد. یعنی از همه می‌خواست که برای داشتن ایمیل دوباره ثبت‌نام کنند و ایمیلهایشان را خودشان از سیستم قبلی به سیستم جدید انتقال بدهند آن وقت چقدر موجب تمسخر جهان قرار می‌گرفت؟ در واقع NIC هم می‌بایست مثل یاهو هنگام راه اندازی سیستم جدید امکان استفاده از هر دو سیستم با اطلاعات یکسان را فراهم می‌کرد و بعد که سیستم جدید کاملا آزمایش شد و کاربران به آن عادت کردند آن وقت سیستم قبلی را حذف نماید. اما این کار NIC نشان می‌دهد که یا این موضوع را نادیده گرفته اند یا هیچ آینده نگری در سیستم قبلی آنها وجود نداشته است که مجبور شده اند به کاربران بگویند دوباره ثبت نام کنند و همه چیز را از اول انجام دهند.

حالا این اول ماجرا است است. پس از راه اندازی سیستم جدید انتظار این است که از آن قبلی خیلی بهتر شده باشد و یک سیستم جامع و عالی در اختیار کاربر گذاشته شود هم از نوع معماری، گرافیک و امکانات و طراحی اینترفیس. اما بازهم در مورد هیچ کدام چنگی به دل نمی‌زند. سیستم جدید بازهم با یک گرافیک زشت، امکانات کم و اینترفیس بد و پیچیده آمده است. حتی قضیه چند زبانگی هم هنوز در آن لحاظ نشده است و فقط با زبان انگلیسی در دسترس است آن هم برای ثبت و کنترل دامنه‌های فارسی!

هنوز هم دامنه ها بشکل کاملا غیر عادی با سایر دامنه های جهان، بصورت یک یا پنج سال ثبت می‌شوند. یعنی اگر کسی بخواهد دامنه 4 ساله ثبت کند باید 4 بار آن را تمدید کند و کلی موارد دیگر که در سیستم جدید وجود ندارد یا بد طراحی شده است.

باید به NIC تبریک گفت که بعد از این همه سال تازه به اینجا رسیده است و توانسته است یکی از هنرهای بدیع ایرانی را به جهانیان بشناساند. هنری که بر آن نظارتی نیست یا اگر هست آن هم به سبک و سیاق خودش است. در واقع با وجود ارائه این شاهکارهای هنریست که ما هم می‌توانیم از مرزهای دانش بگذریم و خیلی وقتها حرف آخر را در جهان بزنیم.